Historia szkoły …
Początki oświaty w Łącku łączą się z miejscowym kościołem i zwierzchnictwem nad wsią sióstr Klarysek ze Starego Sącza. Od XIII w. tworzono przy kościołach szkoły zwane parafialnymi. W Łącku taka szkoła prawdopodobnie istniała już w XIV w. Jednak pierwsza źródłowa wzmianka o niej pochodzi z r. 1559. Ważnym jest też rok 1576 kiedy to ksieni klasztoru starosądeckiego Dorota Bylicka za „przyzwoleniem sióstr” dom „fundowała i nakładem własnym swym wybudowała dla ubogich wychowania i spomożenia”. Był to tak zwany wówczas szpital, schronisko dla starych bezdomnych mieszkańców Łącka… Najprawdopodobniej tu też mieściła się szkoła parafialna. W roku 1590 wymienia się jej nauczyciela Jakuba Kucharskiego, kóry był równocześnie pisarzem gromady.
Szkoła w czasie zaborów zmieniała nazwę, aż ostatecznie w II poł. XIX w. ustaliła się jej terminologia „szkoła ludowa”. W czasie zaborów szkoła znajdowała się pod zwierzchnictwem c.k. Starostwa w Krościenku. Początkowo była szkołą jednoklasową, później przekształcono ją w dwuklasową. Posiadała dwie izby własne w starym budynku szpitalnym krytym gontem o długości 20 m i szerokości 11,5 m. Od roku 1893, zgodnie z rozporządzeniem Wysokiej c.k. Rady Krajowej z dnia 18.11.1893r., pracowała zgodnie z planem szkoły trzyklasowej. Kierownikami Szkoły Ludowej byli: Franciszek Fruziński, Ferdynand Sośniak, Filip Bogusz i Wojciech Bysiek, a od 1898r. Stanisław Sebastian Wilkowicz. Staraniem Rady Szkolnej miejscowej (łąckiej) i kierownika Wysoka c.k. Rada Krajowa wyraziła zgodę na przekształcenie szkoły w czteroklasową szkołę powszechną (rozporządzenie z dnia 22.12.1901r.). Ze względu na bardzo trudne warunki lokalowe w październiku 1906 r. rozpoczęto wznoszenie nowego budynku. Pracom sprzyjała pogoda i już
1 grudnia zakończono budowę murów pod dach. Naukę w nowych salach uczniowie rozpoczęli 24 września 1907 r. Budynek szkolny składał się z czterech sal lekcyjnych i mieszkania kierownika. Jego długość wynosiła 25,9 m, szerokość 16,5 m. Na kamiennych fundamentach wybudowano mury z cegły i przykryto dachówką wiedeńską. Sale były jasne, miały po trzy okna, podłogi wykonano z drzewa jodłowego, a w korytarzach pozostawiono cementowe. W 1909 r. położono zewnętrzną elewację (pomalowano farbami pokostowymi).
Wyremontowano również budynek gospodarczy, unowocześniając go. Obok szkoły urządzono boisko i ogródek szkolny. Kierownik założył szkółkę drzew owocowych, w której uczył dzieci sadownictwa. W latach 1914-1918 nauka odbywała się z wielkimi trudnościami. Lekcje były kilkakrotnie przerywane z powodu zajęcia szkoły przez oddziały Kozaków, następnie legionistów polskich, oddziały żołnierzy czeskich, a także uciekinierów ze Wschodu. Od roku 1920/1921 szkoła pracowała zgodnie z planem szkoły pięcioklasowej, a w 1925 r. została przekształcona w siedmioklasową szkołę powszechną mieszaną. Od roku 1928 do marca 1940 r. funkcję kierownika szkoły pełnił Stanisław Gronuś. Po jego wyemigrowaniu obowiązki kierownika przejęła Stanisława Cabalska i pełniła je do zakończenia roku szkolnego.
W latach 1940-1945 kierownikiem szkoły był Juliusz Pęksa. W okresie II wojny światowej nauka odbywała się w bardzo ciężkich warunkach, bez pomocy naukowych. Wycofano ze szkoły podręczniki do nauki języka polskiego i historii, przekazując je władzom okupacyjnym. Po wojnie kierownikiem został Jan Regulski, który wyremontował budynek i pomalował sale. W roku szkolnym 1949/1950 funkcję kierownika, w zastępstwie za Jana Regulskiego, pełnił Emilian Tokarczyk. W okresie tym wykonano nowe ogrodzenie wokół posesji szkolnej.
W latach 1951-1973 kierownikiem szkoły był Kazimierz Nowak. Dzięki jego staraniom, wspieranym przez lokalną społeczność, w 1957 r. rozbudowano szkołę. Dobudowano skrzydło i nadbudowano piętro do istniejącego budynku. W 1958 r. nadano szkole imię Stanisława Wilkowicza. W kolejnych latach dyrektorami szkoły byli: Józef Sychowski i Stanisław Turek. Podczas ich kadencji zainstalowano centralne ogrzewanie.
1 września 1984 r. dyrektorem szkoły została Zofia Młynarczyk, która pełniła tę funkcję do 2003 r. Jej zasługą było: przebudowanie boiska szkolnego i pokrycie asfaltem (1985 r.), dobudowanie sanitariatów (1986 r.), rozbudowanie szkoły o nowe skrzydło przy pomocy Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły (1987 r.), zmodernizowanie stołówki i połączenie przewiązką z dobudowanym obiektem (1989 r.) oraz budowa sali gimnastycznej (1998 r.), modernizacja sal lekcyjnych i korytarzy, remont więźby dachowej i wymiana pokrycia dachu szkoły dobudowanej w 1957 r. W czynnościach związanych z rozbudową szkoły uczestniczyła wicedyrektor Barbara Stolarska, która obecnie pełni funkcję dyrektora szkoły. W związku z reformą oświaty, wprowadzoną w 1999 r., przekształcono ośmioklasową szkołę podstawową w sześcioklasową i utworzono trzyletnie gimnazjum. Uchwałą Rady Gminy w Łącku z dnia 18 czerwca 2001r. powołano Zespół Szkolno-Gimnazjalny.
Dzięki staraniom wójta Gminy Łącko w roku szkolnym 2013/2014 dokonano kolejnej rozbudowy szkoły z przeznaczeniem dla uczniów Gimnazjum.
